Ralph Tyler-20-2-10

---

 رآلف تایلر

نویسنده: رحمت اله خسروی

               تاریخ دریافت: 1397/3/12                                                                                            تاریخ پذیرش و انتشار: 1397/4/13

 

 

مروري بر زندگي شخصي و علمي

رآلف تایلر در 22 آوریل سال 1902 در شیکاگو در خانواده‌ای برجسته و مزیّن به اخلاق دیده به جهان گشود. والدین تایلر که در حرفه پزشکی مشغول فعالیت بودند، پس از گذشت مدتی به خاطر اعتقادات مذهبی عمیقی که داشتند به این نتیجه رسیدند که حرفه پزشکی عمدتاً جنبه مادی زندگی آن‌ها را تأمین می‌کند و آن‌ها باید اولویت حرفه‌ای خود را بازنگری کنند. این روند تا نقطه‌ای ادامه پیدا کرد که پدر تایلر کشیش جماعتی از اعضای کلیسا شد (تیراندسن و چال[1]، 1987). ازنظر تحصیلات، تایلر مدرک کارشناسی خود را در سال 1921 در کالج دوئن[2] ایالت نبراسکا[3] و در رشته علوم اخذ کرد. همچنین او درجه کارشناسی ارشد را در سال 1923 در رشته تعلیم و تربیت از دانشگاه نبراسکا و درجه دکتری خود را در سال 1927 در رشته روان‌شناسی تربیتی از دانشگاه شیکاگو دریافت کرد. از نظر تدریس و تحقیق دانشگاهی تایلر پس از تدریس و تحقیق در دانشگاه نبراسکا (1927-1922) و دانشگاه کارولینای شمالی (1929- 1927) در فاصله سال‌های 1929 تا 1938 به دانشگاه ایالتی اوهایو نقل‌مکان کرد و در آنجا به‌عنوان استاد تعلیم و تربیت به تدریس و تحقیق در قلمرو تعلیم و تربیت پرداخت و همزمان به عضویت پیوسته گروه تحقیق دفتر تحقیقات تربیتی درآمد (فایندر[4]، 2004 و گزارش کتابخانه دانشگاه شیکاگو[5]، 2008). مهم‌ترین تخصص تایلر، سنجش کاربرد تعلیم و تربیت بود. قبل از ورود به دانشگاه شیکاگو، او رهبری “مطالعه هشت‌ساله” را بر عهده داشت. این مطالعه، سرانجام به برگزاری آزمون ملی برای دانش‌آموزان پیش‌دانشگاهی منجر شد. هنگامی‌که تایلر با رئیس دانشگاه شیکاگو، رابرت هاچینز[6]، جهت توصیه روش‌هایی برای سنجش و آزمودن متقاضیان ملاقات کرد، مقدمات اشتهار و آوازه‌اش فراهم شد. اگرچه رئیس دانشگاه شیکاگو به آموزش‌وپرورش کلاسیک اعتقاد داشت، لیکن در سال 1938 او به رآلف تایلر پیشنهاد کرد به‌عنوان مسئول آزمونگران، مدیر هیئت امتحانات، پروفسور تعلیم و تربیت، و رئیس دپارتمان تعلیم و تربیت مشغول خدمت در دانشگاه شیکاگو شود. تایلر این پیشنهاد را پذیرفت و با گروه سنجش خود به شیکاگو نقل‌مکان کرد. در سال 1948، تایلر جایگزین رابرت ردفیلد[7] شد و ریاست دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه شیکاگو را بر عهده گرفت. او کمیته‌هایی را بین دپارتمان‌ها فعال کرد و مطالعات میان‌رشته‌ای را ارتقاء داد. علاوه بر این، تایلر برای قوام بخشیدن به کیفیت دانشگاه، برنامه تولید کتاب‌های اثرگذار و برگزاری میزگردهای علمی را در دستور کار قرار داد. همچنین، او به‌طور مداوم نتایج کارش در دانشگاه را منتشر می‌کرد. تایلر در طول حضور در دانشگاه شیکاگو مسئولیت‌هایی از قبیل رئیس دپارتمان تعلیم و تربیت دانشگاه (از سال‌های 1938 الی 1948)، مسئول امتحانات دانشگاه (1938 الی 1953)، رئیس بخش علوم اجتماعی (از سال‌های 1948 الی 1953)، مدیر مرکز مطالعات پیشرفته در علوم رفتاری (1953 الی 1967)، رئیس شورای تحقیقات علوم اجتماعی (1971 الی 1972)، معاونت مرکز مطالعات نهادهای دموکراتیک (1975 الی 1978)، و رئیس بنیاد توسعه سیستم (از سال 1969 تا زمان مرگ) را تجربه کرد. علاوه بر این تایلر به‌عنوان مسئول اداری ستاد امتحانات مؤسسه نیروهای مسلح ایالات‌متحده از سال 1943 تا سال 1954 نیز خدمت کرده است. در دهه 1960 تایلر و همکارانش بر روی پروژه سنجش ملی پیشرفت تربیتی کارکردند تا پیشرفت‌های تربیتی در سراسر ایالات‌متحده را مشخص کنند. تایلر مشاوره شش رئیس‌جمهور آمریکا را در کارنامه خود دارد و در تدوین قانون آموزش ابتدایی و متوسطه در سال 1965 کمک‌های فراوانی کرده است. تایلر پس از خروج از دانشگاه شیکاگو در سال 1953، به کالیفرنیا عزیمت کرد و از آن زمان تا سال 1967 به‌عنوان مدیر مؤسس مرکز مطالعات پیشرفته در علوم رفتاری[8] مشغول کار شد. در طول دهه 1980 تایلر به‌منظور تدریس و ارائه مشاوره به جنبش “ائتلاف برای بهبود مدرسه[9]“، از کالیفرنیا به دانشگاه ماساچوست نقل‌مکان کرد. او پس از طی زندگی علمی فعال درنهایت دچار بیماری سرطان گردید و در تاریخ 18 فوریه سال 1994 دار فانی را وداع گفت (گزارش کتابخانه دانشگاه شیکاگو، ۲۰۰۸).

شرح و تفسير انديشه­ها، تجربیات، طرح‌ها و آثار

رآلف تایلر به مدت هفت دهه در خدمت تعلیم و تربیت آمریکا بود. در طول این سال‌ها او آماج انتقادات زیادی قرار گرفت ولی منتقدان هیچ‌گاه نتوانستند وی را به خاطر تعهدی که در شناخت استعداد دیگران داشت، موردانتقاد قرار دهند. او در کشف و پرورش استعدادها و ظرفیت‌های دیگران، مهارت و توانایی ذاتی داشت. دراین‌باره چنین گفته‌شده است: «او مکرراً به کسانی که وعده داده بود دست یاری دراز می‌کرد و ازلحاظ روحی آن‌ها را تغذیه می‌کرد»(روبین^[10]، ۱۹۹۴، ص ۷۸۵). ایده‌های تایلر بر همه ابعاد و قلمروهای تعلیم و تربیت ازجمله برنامه‌ریزی درسی و علوم یادگیری اثر گذاشت. جان گودلد دانشجوی سابق تایلر و استاد بازنشسته تعلیم و تربیت در دانشگاه واشنگتن درباره او چنین گفته است: در ارتباط با سیاست‌گذاری عمومی و تحقیقات تربیتی در قلمرو برنامه درسی و ارزشیابی، تایلر برای چند دهه اخیر این قرن، همانند دیویی در بخش نخست این قرن بود (میلر[11]، ۱۹۹۵، ص ۱۱).

از نظر تاریخی، تایلر به‌عنوان جانشین بابیت[12]، پدر رشته برنامه‌ریزی درسی، سنت او را تداوم بخشید، هرچند از طریق منطق خود این سنت را پالایش کرد و از این رهگذر با پشتیبانی از تولید هدف‌های رفتاری و سنجش مکانیسم‌ها رویه جدیدی را برای عمل برنامه‌ریزی درسی فراهم کرد. تایلر در وجه تفکر علمی با دیوئی، بابیت و چارترز سهیم بوده و به‌عنوان یک سنت‌گرای اصیل به‌حساب می‌آید. حتی همان­طور که جکسون^[13] (۱۹۹۲) اشاره کرده است، او با شوآب، به‌عنوان یک سنت‌گرای متأخر برنامه‌ریزی درسی، از این منظر که هر دو بر بهبود برنامه درسی مدرسه توسط شرکاء آن، تأکید کرده‌اند، نیز اشتراک فکری دارد.

از تایلر اغلب به‌عنوان یک نابغه در قلمرو برنامه‌ریزی درسی و سنجش نام‌برده شده است (روبین، ۱۹۹۴). او کمک‌های متعددی به تعلیم و تربیت ارائه کرده است که ازجمله آن‌ها می‌توان به مطالعه مشهور هشت‌ساله اشاره کرد. در طول دوره رکود، زمانی که بیکاری جوانان رواج داشت، ثبت‌نام در دبیرستان‌ها به‌طور چشمگیری افزایش پیدا کرد. در این راستا، دولت به این درک و دریافت رسید که برنامه درسی بایستی متناسب با نیازهای جامعه اصلاح شود. لذا، مطالعه هشت‌ساله‌ای شروع شد که در آن برنامه‌های درسی ۳۰ دبیرستان متناسب با نیازمندی‌های دانش‌آموزانشان تدوین شد. دست‌اندرکاران مطالعه هشت‌ساله ملزم بودند پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان مدارس تحت پوشش این مطالعه، را از طریق نمرات آزمون مشخص کنند. هرچند، آزمون­ها با آنچه مربیان خلاق تدریس می‌کردند، متناسب نبود (نواکوسکی[14]، ۱۹۸۳). در آن زمان تایلر در ایالت اوهایو و در دانشکده‌ها و مدارس دولتی مشغول فعالیت درزمینه­ی بازنگری سیستم سنجش بود. لذا برای اولین بار واژه ارزشیابی را در تعلیم و تربیت به کار برد. استفاده از این واژه آغازی برای باز کردن چشمان جامعه تربیت به نیاز برای پیوند علمی سنجش با اهداف تربیتی بود. او گزارش کرد که در تقابل با آزمون‌های مداد کاغذی برای سنجش محفوظات، ارزشیابی به بررسی آنچه دانش‌آموزان واقعاً یاد گرفته‌اند می‌پردازد (همان منبع). تایلر در مطالعه هشت‌ساله، با اندوختن تجربیاتش، کتاب مشهور اصول اساسی برنامه درسی و آموزش را منتشر کرد. او در قلمرو برنامه‌ریزی درسی بیشتر با تألیف این کتاب شهرت پیدا کرده است. به‌زعم پاینار[15] و همکاران (1995)، تایلر پس از تألیف کتاب معروفش به مدت 20 سال بدون هیچ مخالفتی بر دنیای برنامه درسی سیطره داشته است، درحالی‌که مارش و ویلیس[16] اظهار می‌کنند که کتاب تایلر و تفکری که در آن وجود دارد به‌طور مداوم و دائمی در سراسر جهان اثرگذار بوده است. جکسون (1992) این کتاب را به‌عنوان “کتاب مقدس برنامه‌ریزی درسی[17]” توصیف کرده است. تایلر در این کتاب، چهار پرسش به‌عنوان راهنمای برنامه‌ریزی درسی مطرح کرده است. او خاطرنشان کرده که مفاد این پرسش‌ها به معنای نظریه نبوده و صرفاً “یک اقدام عملی[18]” برای طراحی برنامه درسی است (تایلر، 1975، ص 18). چهار پرسش مذکور به شرح ذیل به‌عنوان چهار گام در فرایند برنامه‌ریزی درسی در نظر گرفته‌شده است: 1- مدارس بایستی در جستجوی دستیابی به چه اهداف آموزشی باشند؛ 2- برای دستیابی به این اهداف، تجربیات یادگیری چگونه بایستی انتخاب شوند؛3- چگونه می‌توان این تجربیات را به‌منظور آموزش اثربخش، سازمان‌دهی کرد؛ و 4- چگونه می‌توان اثربخشی این تجربیات یادگیری را ارزیابی کرد؟(تایلر، ۱۹۴۹). این چهار گام، به‌عنوان منطق تایلر در برنامه­ریزی درسی شناخته‌شده است. در این منطق، مباحث مهمی نهفته است. تأکید تایلر بر دانش فراگیران و برآورده کردن نیازهای مختلف آن‌ها یکی از این مباحث است که هنوز هم کاربرد فراوانی دارد. ازجمله مباحث مهم دیگر می‌توان به بحث توسعه هدف‌های یادگیری و ارزشیابی آن‌ها اشاره کرد. تایلر به‌عنوان یک روان‌شناس رفتارگرا، کمک‌های چشمگیری به علوم یادگیری داشت، هرچند در خصوص برخی از جنبه‌های تفکر و دیدگاه‌های او در این زمینه انتقاداتی وارد است. برای مثال، یکی از دیدگاه­های بحث بر انگیزش، دیدگاه او درباره بهترین رویکرد انتخاب هدف‌های آموزشی است. در این راستا تایلر از سه منبع دانش‌آموز، جامعه و موضوع درسی برای تعیین هدف‌های آموزشی سخن می‌گوید. او از این رویکرد به‌عنوان رویکرد متوازن برای انتخاب هدف‌های مناسب یادکرده است. بااین‌حال، برخی منتقدان او این رویکرد را به‌عنوان یک صورت‌بندی یا ساختار تجویزشده برای تدوین برنامه درسی قلمداد کرده‌اند (آنتونلی[19]، ۱۹۷۲).

 

 

در خصوص تأثيرگذاري بر اندیشه‌ها و همچنین تأثیرپذیری از افکار و اندیشه‌ها، تایلر در مصاحبه با شوبرت­ها[20] (۱۹۸۶) خاطر­نشان کرده است که افراد زیادی را تحت تأثیر قرار داده تا به‌طور سیستماتیک به برنامه درسی نگاه کنند. بارزترین جلوه این نگاه در کتاب اصول اساسی برنامه درسی و آموزش ترسیم شده است. علاوه بر این، تایلر اظهار کرده که تجربیات همکاری با مدارس در مطالعه هشت‌ساله بیشترین تأثیر را در زندگی حرفه‌ای‌اش داشته است. در طول این مطالعه، برجسته­ترین شخصیتی که در سیستماتیک اندیشیدن تایلر تأثیرگذار بود، چارترز[21] بود. در این راستا تایلر چنین گفته است: «روشی که در کار کردن با چارترز در پیش می‌گرفتیم یک روش سیستماتیک و نظام‌مند بود. چارترز فوق‌العاده نظام‌مند بود و برای هر چیزی طرح و برنامه‌ریزی داشت. تأکید او بر برنامه‌ریزی کمک بزرگی به من کرد، به خاطر اینکه من تمایل داشتم در انجام دادن هر چیزی هیجان‌زده شوم و در جهت‌های خیلی متفاوتی اظهارنظر کنم. وی با تأکید بر برنامه‌ریزی و نظم به من کمک کرد تا این میل و گرایش خود را کنار بگذارم. مهم‌ترین کاری که با چارترز انجام دادیم چیزی بود که پس از مدتی متخصصان آن را برنامه درسی وارونه[22] نامیدند. مطابق این برنامه، دانشجویان سه ماه سر کار بودند، سپس سه ماه در دانشکده، این روند مجدداً تکرار می‌شد. این برنامه فرصتی برای ما فراهم کرد تا نظریه و عمل را به یکدیگر پیوند بزنیم. بنابراین نظریه به‌عنوان روشی برای بهتر توضیح دادن و بهتر فهمیدن چیزی در نظر گرفته می‌شد که دانشجویان عملاً می‌دیدند. اینکه چرا این برنامه “وارونه” نام‌گذاری شد بدان ‌علت بود که در طراحی برنامه درسی، تجربیات یادگیری مبتنی بر محیط ]صنعتی[ بر تجربیات کلاسی تقدم پیدا کرد»(شوبرت و شوبرت، ۱۹۸۶). تایلر در این مصاحبه علاوه بر موارد ذکرشده، اشاره می‌کند که تدریس دروس مربوطه به کتاب‌های شخصیت‌های بزرگ در دانشگاه شیکاگو تأثیر عمده‌ای بر او گذاشته است. او چند نمونه از این کتاب‌ها را نام‌برده که ازجمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به کتاب‌های میلتن مایر[23] و کتاب‌های هری کالون[24] اشاره کرد (همان منبع).

در خصوص برخی از پروژه‌های مشهوری که تایلر در آن مشارکت داشت می‌توان به مواردی از قبیل مطالعه هشت‌ساله (سال‌های 1934 الی 1942 به‌عنوان مدیر ارزشیابی)؛ مطالعه مشارکتی در آموزش‌وپرورش عمومی[25](سال‌های 1939 الی 1945 به‌عنوان مدیر)؛ پروژه مربوط به ستاد امتحانات مؤسسه نیروهای مسلح ایالات‌متحده[26](سال‌های 1943 تا 1953 به‌عنوان مدیر)؛ پروژه مربوط به کاوش درباره سنجش پیشرفت تعلیم و تربیت[27] (سال‌های 1964 تا 1968 به‌عنوان مدیر)؛ و فعالیت‌های مربوط به انجمن‌های تحقیقات علمی[28] (سال‌های 1967 تا 1982 به‌عنوان مشاور) اشاره کرد (گزارش کتابخانه دانشگاه شیکاگو، ۲۰۰۸).

درنهایت برخی از مهم‌ترین آثار منتشرشده تایلر عبارت‌اند از: ساخت آزمون‌های پیشرفت تحصیلی[29] (1934)؛ ارزیابی و ضبط پیشرفت دانش‌آموز[30] با همکاری اسمیت[31] (1942)؛ اصول اساسی برنامه درسی و آموزش[32] (1949)؛ ارزشیابی آموزشی: نقش‌های جدید، ابزارهای جدید[33] (1969، ویراستار)؛ مباحث مهم در آزمون گیری[34] با همکاری ولف[35] (1974)؛ چشم‌اندازهایی درباره تعلیم و تربیت آمریکا[36] (1976)؛ و تغییر مفاهیم ارزشیابی آموزشی[37] (تک‌نگاشت، مجله بین‌المللی تحقیقات تربیتی[38]، 1986).

 

Notes

Antonelli, G. A. (1972). Ralph W. Tyler: The man and his work. Peabody Journal of Education, 50(1), 68-74.

Finder, M. (2004) Educating America: How Ralph W. Tyler Taught America to Teach. Westport: Praeger.

Jackson, P. W. (1992). Conceptions of curriculum and curriculum specialists. In Handbook of research on curriculum, ed. Philip W. Jackson, 3–40. New York: Macmillan.

Miller, J. G. (1995). Ralph Winfred Tyler. Behavioral Science, 40(1), 7-14.

Nowakowski, J. R. (1983). On educational evaluation: A conversation with Ralph Tyler. Educational Leadership, 40(8), 24-29.

Pinar, W. F., Reynolds, W. M., Slattery, P., & Taubman, P. M. (1995). Understanding curriculum. New York: Peter Lang.

Punger, L & Buck, G. H.(2009). A Pragmatic Approach to Curriculum.Canadian Society for the Study of Education Annual Conference.

Rubin, L. J. (1994). Ralph W. Tyler: A remembrance. Phi Delta Kappan, 75(10), 784-786.

Schubert, W., & Schubert, A. L. L. (1986). A dialog with Ralph Tyler. Journal of Thought, 21(1), 91–118.

Smith, E. R. and Tyler, R. W.(1942). Appraising and recording student progress. New York: Harper & Row.

Tjerandsen, C; Chall, M. (1987). “Educating America: How Ralph W. Tyler Taught America to Teach“. University of California. Greenwood Publishing Group.

Tyler, R. (1949). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: The University of Chicago Press.

Tyler, R. (1975). Specific approaches to curriculum development. In J. Schaffarzick & D.H. Hampson (Eds.) Strategies for curriculum development (pp. 17-33). Berkeley, CA: McCutchan Publishing Corporation.

Tyler, R. W.(1934) Constructing Achievement Tests (Columbus, OH: Ohio State University, Bureau of Educational Research).

Tyler, R.W. & Wolf, R(1974). Crucial Issues in Testing Berkeley: McCutchan.

Tyler, R.W. (1969). Education Evaluation: new Roles Means. Chicago: University of Chicago Press.

Tyler, R.W. (1976). Perspectives on American education: Reflections on the past … challenges for the future: Science Research Associates.

Tyler, R.W. (1986) Changing concepts of educational evaluation. International Journal of Educational Research. 10(1), 1-113.

University of Chicago Library.(2008). Guide to the Ralph W. Tyler papers 1932–1988.

 

Further Reading

Hlebowitsh, P.S.(1995). Interpretations of the Tyler Rationale: A reply to Kliebard. Journal of Curriculum Studies.27(1), 89-94.

Kliebard, H M.(1970). Reappraisal: The Tyler Rationale, School Review, 78(2), 259–272.

[1]. Tjerandsen & Chall

[2]. Doane

[3]. Nebraska

[4]. Finder

[5]. University Of Chicago Library

[6]. Robert Hutchins

[7]. Robert Redfield

[8]. Center for the Advanced Study in the Behavioral Sciences

[9]. Coalition for School Improvement

[10]. Rubin

[11]. Miller

[12]. Bobbitt

[13]. Jackson

[14]. Nowakowski

[15]. Pinar

[16]. Marsh And Willis

[17]. The Bible Of Curriculum Making

[18]. A Practical Enterprise

[19]. Antonelli

[20]. Schubert & Schubert

[21]. Charters

[22]. Upside-Down Curriculum

[23]. Milton Mayer

[24]. Harry Kalon

[25]. Director, Cooperative Study In General Education

[26]. Director, Examinations Staff, U.S. Armed Forces Institute

[27]. Chairman, Exploratory Committee On Assessing The Progress Of Education

[28]. Senior Consultant, Science Research Associates

[29]. Constructing Achievement Tests

[30]. Appraising And Recording Student Progress

[31]. Smith

[32]. Basic Principles Of Curriculum And Instruction

[33]. Educational Evaluation; New Roles, New Means

[34]. Crucial Issues In Testing

[35]. Wolf

[36]. Perspectives On American Education

[37]. Changing Concepts Of Educational Evaluation

[38]. International Journal Of Educational Research