20-2-6-Arthur Bestor

مروری بر زندگی شخصی و علمی

آرتور یوجین بستور جونیور[1]درشتاکوا[2]نیویورکمتولد شد، یکی از مقامات برجسته آمریکا و استاد تاریخ دانشگاه واشنگتن[3] بود. مدرک کارشناسی را در سال 1930 و دکترا در تاریخ آمریکا را در سال 1938 از دانشگاه ییل[4] گرفت و مانند پدرش در رشته حقوق در سال 1919 از دانشگاه کلگیت[5] فارغ التحصیل شد، بعد از آن مدرک حقوق را از دانشگاه لینکلن[6] در سال 1959 دریافت کرد. در نهایت وی به طور حرفه‌ای شیوه پدرش را دنبال و مانند او تاریخ را مطالعه و تدریس کرد. او در دانشگاه ییل در طول سال‌های 1930 تا 1936 و سپس در دانشگاه کلمبیا[7] در سال­های1936 تا1942، دانشگاه استنفورد[8] از سال 1942 تا 1946، دانشگاه ایلینوی[9]از سال 1947 تا 1962 و دانشگاه واشنگتن از سال 1962 تا 1986 تدریس داشت(مارکی، 1988). او همچنین عضو دایمی انجمن الیزابت ییل[10] بود و دو بار فرصت­های مطالعاتی فولبرایت[11] و گوگنهایم[12] را دریافت کرد و پیش از آمدن به دانشگاه واشنگتن در سال 1962، در دانشگاه های  ییل، کلمبیا، استنفورد، کالج کوئینز ، دانشگاه آکسفورد[13] و دانشگاه ایندیانا جنوبی[14] تدریس می­نمود. تحقیقات او بطور خاص در زمینه جوامع کمونیستی[15] یا جوامع آرمانی[16] مانند جامعه اونیدا [17]که در قرن 19رونق داشتند و یک جامعه مذهبی آرمانشهر که  توسط جان همفری نویز[18] و برخی از شاگردانش در سال 1841 تاسیس شده بود را شامل می­شد(دانشنامه بریتانیکا[19]). خارج از کلاس درس، بستور به عنوان یک مرد پر­انرژی، علاقه­مند به عکاسی و سفر شناخته شده بود و در 86 سالگی در اثر ابتلا به سرطان ریه در خانه خود چشم از دنیا بست.

اندیشه و افکار بستور

از آثار او می­توان به کتاب  جنگلهای دورافتاده آرمانی[20]، که جایزه بوریج آلفرد انجمن تاریخ آمریکا را به خود اختصاص داده است، اشاره نمود. بستور خود را صرف آموزش و پرورش کرده بود و یکی از اعضای موسس و مدیر شورای آموزش و پرورش پایه درگذشته بود. دو مورد دیگر از آثار معروف او، کتاب های  کویرهای آموزش و پرورش[21] و احیای یادگیری[22]،می باشند که  به کاوش آنچه او به نام “عقیم بودن[23]” آموزش عمومی آمریکایی اشاره داشت ، می پرداخت.

در اوایل دهه 1930، بستور روزنامه شتاکوا[24] و تاریخ آمریکا در شتاکوا[25] را ویرایش می‌کرد. او در آن زمان دنباله­رو تاریخ­دانان پیشرفت­گرا[26] مانند چارلز بیرد[27] و آرتور شلزینگر[28] بود. (بستور[29]، 1932؛ موریسون[30]، 1974). در سال 1934، بستور کتاب  تاریخ و کتابشناسی شتاکوا [31]را منتشر کرد. او شتاکوا را به عنوان جامعه آموزشی[32] قلمداد کرد که آموزش بزرگسالان همگانی[33] و برنامه درسی میان رشته‌ای[34] را بوجود آورد تا ترکیبی از ادبیات مدرن، تاریخ و علم مدرن باشد(بستور، 1934). فعالیت حرفه­ای بستور ترکیبی از اثرات شتاکوا و پیشرفت­گرایی پدرش، ذات­گرایی بیگلی[35] و تاریخ­نگاری اجماع گابریل[36] را منعکس کرده است. آثار مهم بستور، تز دکترای او به نام آمریکا فالانکس: مطالعه سوسیالیسم منطبق بر ایده­های چارلز فوریر در ایالات متحده[37] (1938) و کتاب او کویرهای آموزش و پرورش (1950) بودند که بسیار به فلسفه سوسیالیستی پرداخته است. در سال1950، در حالی که مبارزه برای اصلاحات آموزشی انجام می‌شد، بستور به دیدگاه آرمان­گرایانه خود ادامه داد و در آغاز سال 1959، پس از این که او مدرک حقوق خود را دریافت کرد، مقالاتی در مورد تاریخ حقوقی نوشت و در درجه اول به مسائل قانون اساسی در قرن نوزدهم امریکا و بحران واترگیت[38] از 1970 پرداخت. آرتور بستور یک رهبر جنبش ضدپیشرفت­گرایی در طول 1950 و به طور گسترده مصلح نظام آموزشی در آن دهه بود. طرفدار یک برنامه درسی الزامی بر اساس علوم انسانی و علم بود و به شدت به پیشرفت­گرایان با اتهام ترویج برنامه‌های درسی بی­فرهنگ و استانداردهای آموزشی سهل انگارانه حمله می‌کرد. سخنرانی‌ها، مقالات و  کتاب های او شکافی را در میان اصلاح طلبان آموزشی لیبرال ایجاد کرد.

از لحاظ فکری، بستور تحت تاثیر تفکرات پدرش، آرتور بستور بزرگ، به عنوان یک نوآور در آموزش بزرگسالان بود. رالف گابریل، مشاور پایان نامه او در دانشگاه ییل در سال 1930 و ویلیام بیگلی استاد او بودند. زمانی که بستور در کالج معلمان دانشگاه کلمبیا در سال 1930 تدریس می‌کرد، هر کدام از این افراد در یک چارچوب سیاسی و فکری متفاوتی فعالیت می‌کردند(ولتمن، 1999).

بستور علاقه­مند بود که چگونه ایده‌های خیال پردازان را با روش‌های مدرن مقایسه کند. وی پیشنهاد آموزشی باورهای سیستماتیک و سوسیالیستی را اساساً شبیه به تفکرات افرادی مانند بیگلی و اصل گرایان[39] توصیف کرد و بر روش­های کودک محور[40] و علوم انسانی و برنامه‌های درسی لیبرال تاکید داشت. بستور اظهار داشت مدرسه تأسیس شده در هارمونی جدید سوسیالیسم توسط ویلیام مکلر[41]، شاگرد پستالوزی[42]، به عنوان یک مدل آموزش و پرورش عمومی[43] به مطالعه علمی یک جامعه در اجتماعی بزرگتر اختصاص داده شده است  که عنوان یک مدینه فاضله کوچک است اما از جامعه فراتر نیست.

کیفیت نوشتن مطالب آموزشی او در طول سال 1950 برازنده و بسیار متفاوت از نثر سنگین آثار تاریخی او بود. مقالات وی در سال 1952 بازتاب عظیمی داشت و با انتشار کتاب کویرهای آموزش و پرورش، بستور برای اولین بار در صفحه ی  اول کتاب اختصار نام خود[44] را حذف و پس از آن با نام آرتور بستور، آثارش را امضاکرد.

در دهه 1930، ساختن گرایی[45] اجتماعی، فرم اصلی در کالج معلمان بود که بستور در آن تحصیل کرده بود. او معتقد بود مدارس باید وسیله‌ای برای اصلاح جامعه باشند. در اواسط دهه1950، او توجه خود را از آموزش متوسطه به مخاطبان گسترده‌تر یعنی والدین کودکانی که به دبیرستان خواهند رفت، متمرکز کرد.

نظریه تربیتی بستور  قویاً بر مفهوم دمکراسی امریکایی مبنی بر حکومت شهروندان منطقی و هوشمند دلالت دارد(گوتک[46]، 1997). تفاوت اصلی بین آموزش بستور و مخالفانش در جایی است که آنها برای مشکلات اجتماعی و رشته‌های لیبرال در برنامه‌های درسی پیشنهادهای خود را دادند. پیشرفت­گرایان یک برنامه آموزشی را ترویج دادند که با مشکلات اجتماعی آغاز و از اصول مختلف به عنوان ابزاری برای حل آنها استفاده کردند. وی می‌خواست بر روی اصول لیبرال تمرکز کند و با استفاده از مشکلات اجتماعی آنها را نشان دهد. تفاوت، تنها در یک تأکید و نه یک اصل بود که در پس این تفاوت جزئی در برنامه‌های درسی، تفاوت عمده از لحاظ سیاسی و تجزیه و تحلیل تاریخی حاصل شد(ولتمن، 1999).

برای بستور، تغییر اجتماعی مانند نیمه خالی ساعت شنی[47] تلقی می­شد و زمان به سرعت در حال گذشتن برای حفظ ارزش‌های زندگی اجتماعی بود. او نتیجه گرفت که تنها یک برنامه درسی مدرسه با تاکید بر رشته علوم انسانی می‌تواند سنت لیبرال امریکا را احیا کند(بستور، 1952؛ 1959).

نهضت بازگشت به پایه­ها[48] در سال 1953، توسط بستور هدایت و با شدت بسیار از موضع سنت­گرایان یعنی اهمیت موضوعات درسی کلاسیک، در هنگامیکه کیفیت آموزش با کاهش قابل ملاحظه­ای روبرو شد، شکل گرفت. سخنگویان این جنبش، نارضایتی از عملکرد مدارس دولتی را مطرح کردند و تاکید داشتند که آموزش به موضوعات اساسی، به ویژه خواندن، نوشتن، حساب کردن و همچنین علوم، تاریخ، جغرافیا و دستور زبان بپردازد. آنها می­خواستند مدارس نه تنها برای آموزش محتوا، بلکه به کودکان برای یادگیری کار سخت کمک کنند. همچنین معتقد بودند مدارس برای ایجاد جامعه­ای متشکل از شهروندان قدرتمند، باید افرادی را که قادر به انجام کارهای دشواری هستند و از پس انجام آن برآیند، تربیت کنند. آنها براین باور بودند مدارس رفتار منظم و منضبط از دانش آموزان بخواهند، اقتدار و مرکزیت معلم دوباره مطرح شود و سبک تدریس ساختارمندتری را ارائه دهند(برنر[49]، 1960). این نظریه برای رویارویی با وضعیت نابسامان اجتماعی و اقتصادی جامعه امریکا پس از جنبش­های دانشجویی با این فرض که تصور می­رفت بازگشت به این قبیل موضوعات به بهبود کارایی فکری و مهارت­های شغلی فارغ التحصیلان مخصوصاٌ در مقطع متوسطه کمک خواهد کرد، پیشنهاد شد(پاک سرشت، 1386). در سال 1974 در ونکور[50]، جنبش آموزش اصیل[51] مطرح شد و در پی آن در طول سال­های 1990-1980 یک جنبش آموزشی با تأثیر اجتماعی زیادی پدید آمد و جنبش بازگشت به دانش پایه[52] نام گرفت. به واقع اعضای این جنبش سیستم آموزشی مدارس را بی­کیفیت دانستند و معتقد بودند این سیستم مشکلات اجتماعی بزرگی را ایجاد خواهد کرد و بر این هدف که سیستم آموزش فعلی باید کنار گذاشته شود، توافق داشتند(مورگان[53]و رابینسون، 1976). مرل کورتی[54] همکار و دوست نزدیک بستور در کالج معلمان ادعا کرد فردگرایی را، آمریکایی‌ها از اقتصاد آزاد به ارث برده اند و با جامعه صنعتی قرن بیستم متناقض است. همچنین استدلال کرد به جای تلاش برای بازسازی لیبرالیسم از مد افتاده قرن نوزدهم، لیبرال­ها باید ایده‌های اجتماعی را ترویج دهند که با ایده‌های صنعتی، مدرن و شهرسازی بیشتر سازگاری دارد (کورتی،1955،ص25، 1956).

تفاوت بستور با افرادی مانند کورتی در مورد برنامه درسی و روش‌ها نیست. وی به اهداف سیاسی، اجتماعی و آموزشی پیشرفته، از جمله پلورالیسم فرهنگی[55] و نتایج برابر آموزشی متعهد است. او همچنین کودک­محوری و جامعه­محوری[56] را به عنوان روش پرورش پیشرفت­گرایان ترویج داده است. با این حال، بستور شکایت داشت که بسیاری اساتید از برنامه‌های درسی پیشرفته برای ترویج افراط­گرایی فکری و پوچ­گرایی فرهنگی[57] استفاده می‌کنند. در اوایل سال1950، بستور مربیان را عامل تحریک و خائن به آرمان‌های سوسیال دموکرات دانست(بستور، 1955) و کمپین ضد پیشرفت­گرایی خود را به عنوان تلاش برای محافظت از پیشرفت­گرایان آغاز کرد. از دیدگاهی دیگر، ترس اصلی او این بود که مدارس تحت سلطه پیشرفت­گرایان، معلمان و دانش­آموزانی را پرورش می‌دهند که حامل سنت لیبرال بودند و به عنوان یک نتیجه، سنت لیبرال فراموش شده، از دست می‌رود و منجر به عصر تاریکی در امریکا می‌گردد (میردال[58]، 1944).

دستورالعمل تربیتی بستور بر دو اصل تکیه داشت: 1) تضمین آموزش و پرورش فکری منضبط برای همه شهروندان آینده و 2) تامین فرصت ادامه تحصیل در دانشگاه برای تمام کسانی که دارای قابلیت فکری حقیقی و تمایل به توسعه قوای فکری خویش باشند(بستور،1955). رشته­های فکری باید اساس برنامه درسی را تشکیل دهند، زیرا زندگانی جدید بر پایه آنها استوار است. در مقطع ابتدایی، خواندن، نوشتن و حساب مهارت­های ضروری را تشکیل می­دهند. دروس بنیادین برنامه دبیرستان را علوم، ریاضیات، تاریخ، انگلیسی و زبانهای خارجی تشکیل می­دهند. این موضوعات فکری که هسته آموزش و پرورش لیبرال را می­سازد، مطمئن ترین ابزارهای بشر برای حل مسائل فردی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی هستند(گوتگ، 1997).

بر اساس اندیشه بستور، دو اصل مبنای مسئولیت­های نخستین مدرسه را تشکیل می­دهند که کلیات آنها عبارتند از: 1) مدرسه باید برنامه فکری استانداردی را مشتمل بر دروس بنیادی و با توجه به نیازهای دانش آموزان و قابلیت­های دو سوم بالای جمعیت دانش آموزی فراهم کند؛ 2) مدرسه باید فرصت­های ویژه­ای را برای دانش آموزانی که استعدادهای استثنایی دارند تامین کند؛ 3) برنامه­هایی که برای یک سوم جمعیت بالای دانش آموزان طراحی می­شود، باید با برنامه های جبرانی کارآمد برای یک سوم پایین جمعیت یعنی دانش آموزان ضعیف متعادل گردد؛ 4) برنامه تربیت بدنی متفاوت با برنامه مسابقات بین مدرسه­ای برای همه ی بچه­ها تدارک دیده شود؛ 5) مدرسه باید برنامه درسی خود را به منظور گنجاندن دروس فنی و حرفه­ای تنوع بخشد؛ 6) باید فعالیت­های فوق برنامه ویژه­ای فراهم گردد؛ 7) دانش آموزان برجسته باید تحصیل را ادامه دهند؛ 8) آموزش سازگاری باید برای کم استعدادترین و مستعدترین دانش آموز تدارک دیده شود(بستور، 1955). آرتور بستور مورخ لیبرال، زندگی حرفه‌ای طولانی از سال 1930 سال 1994(تا زمان مرگ خود) داشت و نوشته‌های تاریخی ، سیاست فکری او را منعکس می‌کرد(ولتمن، 1999). در اواخر سال 1950، بستور مرگ پیشرفت­گرایان را جشن گرفت، اما رضایتی را که پیش بینی کرده بود، نداشت. وی تا آن زمان از تعهد ملی به آموزش علوم انسانی شکایت داشت (بستور، 1956، ص82؛ 1958، ص72).

 

منابع:

پاک سرشت، محمدجعفر(1386). نظریه های تربیتی و چالش های نظریه پردازی در آموزش و پرورش ایران. فصلنامۀ نوآوریهای آموزشی، شمارۀ 20 ، سال ششم، تابستان 1386.

Bestor, A. (1934). Emergency Aid To Education. Occupations, XII. (9) 45-47. Bestor, A., Jr. (1932, August 15). Literature As An Interpretation Of The American Mind. Chautauqua Daily, P.4.

Bestor, A. (1934). The ABC Of Federal Emergency Education. Journal Of Adult Education, 6. 150-154.

Bestor, A. E. (1955). The Restoration Of Learning: A Program For Redeeming The Unfulfilled Promise Of American Education. New York

Bestor, A. Jr. (1934). Chautauqua Publications. Chautauqua, NY: Chautauqua Press.

Bestor, A. Jr. (1952) The Study Of American Civilization: Jingoism Or Scholarship? William And Mary Quarterly, 9. (3rd Series). 3-9.

Bestor, A. Jr. (1955). John Dewey And American Liberalism. The New Republic. 18-19.

Bestor, A. Jr. (1956). We Are Less Educated Than 50 Years Ago. U.S. News & World Report, 41. 68-82.

Bestor, A. Jr. (1958). The Search For Utopia. In J. Murray (Ed.), The Heritage Of The Middle West (Pp.101-121). Norman, OK: University Of Oklahoma Press.

Bestor, A. Jr. (1958). What Went Wrong With U.S. Schools? U.S. News & World Report, 44. 68-77.

Bestor, A. Jr. (1959) Education And Its Proper Relationship To The Forces Of American Society. Daedalu08. 75-90.

Bestor, A. Jr. (1952) “Life-Adjustment” Education: A Critique. Bulletin Of The American Association Of University Professors, 38. 413-41.

Bestor, A. Jr. (1952). Aimlessness In Education. Scientific Monthly, 75. 109-16.

Bestor, A. Jr. (1952). Liberal Education And A Liberal Nation. American Scholar, 21. 139-149.

Cremin, L. A. (1961). The Transformation Of The School. New York: Vintage Books.

Curti, M. (1955). The Inflexible Abolitionist. Saturday Review, 38. 25.

Curti, M. (1956). American Paradox: The Conflict Of Thought And Action. New Brunswick, NJ: Rutgers University Press.

Educational Research Association (Montreal, Quebec, Canada, April 19-23, 1999).

Encyclopaedia Britannica’s. Https://Www.Britannica.Com/Topic/Oneida-Community

Gutek, Gerald L. (1997). Philosophical And Ideological Perspectives On Education; Allyn And Bacon, 2nd Ed. Https://Www.Washington.Edu/Alumni/Columns/June95/Bestor.Html

Marquis. (1988). Who’s Who In America. Chicago: Marquis Who’s Who, Inc. Melby, E. (1956, March 3). Where And What Are The Educational Wastelands. School And Society, 3. 71-75.

Morrison, T. (1974). Chautauqua. Chicago: University Of Chicago Press.

Morgan, Margaret T. Robinson, Norman. (1976). The “Back To The Basics” Movement In Education. Canadian Journal Of Education / Revue Canadienne De L’éducation Vol. 1, No. 2 (1976), Pp. 1-11 (11 Pages).Published By: Canadian Society For The Study Of Education Https://Doi.Org/10.2307/1494485. Https://Www.Jstor.Org/Stable/1494485

Myrdal, G. (1944). An American Dilemma. New York: Harper & Bros.

Weltman, Burton (1999). Reconsidering Arthur Bestor: A Postmortem For The Cold War In Education?  46p; Paper Presented At The Annual Meeting Of The American

 

[1] – Arthur Bestor

[2] – Chautauqua

[3] – Washington

[4] – Yale University

[5] – Colgate University

[6] -Lincoln University

[7] – Columbia University

[8] –Stanford University

[9] –University Of Illinois

[10] –  Yale’s Elizabethan Society

[11] – Fulbright

[12] – Guggenheim

[13] – Queens College Of Oxford University

[14] – Southern Indiana University

[15] – Communitarian

[16] – Utopian Societies

[17] – Oneida Community

[18] John Humphrey Noyes

[19] Encyclopedia Britannica’s

[20] – Backwoods Utopia

[21] – Educational Wastelands

[22] – The Restoration Of Learning

[23] – Sterility

[24] – Chautauqua Newspaper

[25] – American History At Chautauqua

[26] – Progressive

[27] – Charles Beard

[28] – Arthur Schlesinger

[29] – Bestor, Jr

[30] – Morrison

[31] – History And Bibliography Of Chautauqua

[32] – Educational Community

[33] – Adult Education For All People

[34] – Interdisciplinary Curriculum

[35] – Bagley

[36] – Gabriel

[37] – American Phalanxes: A Study Of Fourierist Socialism In The United States

[38] – Watergate

[39] – Essentialists

[40] – Child-Centered

[41] – William Macclare

[42] – Pestalozzi

[43] – Public Education

[44] -واژه Jr  را از ابتدای اسم خود حذف کرد.

[45] – Reconstructionism

[46]– Gutek

[47] – Ourglass

[48] Back-To-Basics Movement

[49] Burner

[50] Vancouver

[51] The Genuine Education Movement

[52] “Return To Basic Knowledge”

[53] Morgan And Robinson

[54] – Merle Curti

[55] – Cultural Pluralism

[56] – Social-Centered

[57] – Cultural Nihilism

[58] – Myrdal